یافته جدید پژوهشی؛
تای چی به کاهش تعدادی از علایم پارکینسون کمک می کند
پاراسول: یک مطالعه جدید نشان میدهد که تای چی ممکنست به افرادی که به بیماری پارکینسون مبتلا هستند کمک نماید.
به گزارش پاراسول به نقل از مهر به نقل از هلث لاین، هم اکنون هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، و در صورتیکه داروهای موجود علایم را کم می کنند، به نظر نمی رسد که پیشرفت بیماری را کُند کنند.
فیزیوتراپی با هدف آموزش بخشهایی از مغز برای جبران از دست دادن حرکت می تواند راه رفتن و تعادل را در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون بهبود بخشد.
تحقیقات جدید نشان داده است تای چی، تمرین هنر رزمی چینی که شامل یک سری حرکات و وضعیت های آهسته است، ممکنست علایم بیماری پارکینسون را کم کند و پیشرفت بیماری را کُند نماید.
این مطالعه نشان داد که عملکرد شناختی در افراد مبتلا به پارکینسون که تای چی تمرین می کردند با سرعت کمتری نسبت به افرادی که این ورزش را تمرین نمی کردند کاسته می شود.
به گفته پژوهشگران، ورزش منظم مانند تای چی ممکنست به کنترل علایم و به تأخیر انداختن پیشرفت بیماری کمک نماید.
به گفته دکتر «مولی سینکوتا»، استادیار عصب شناسی بالینی در دانشکده پزشکی لوئیس کاتز در دانشگاه تمپل، «شواهد قبلی نشان داده است که فعالیت بدنی یکی از تنها مداخلاتی است که به نظر می آید بیماری پارکینسون را کُند می کند.»
برای درک این که تای چی چگونه بر علایم و عوارض بیماری پارکینسون تأثیر می گذارد، پژوهشگران از ژانویه ۲۰۱۶ ۳۳۰ فرد مبتلا به بیماری پارکینسون را انتخاب کردند. میانگین زمان بررسی برای این مطالعه ۴.۳ سال بود.
شرکت کنندگان به دو گروه تقسیم شدند: ۱۴۳ نفر دو بار در هفته به مدت یک ساعت تای چی تمرین کردند و ۱۸۷ نفر مراقبت های استاندارد دریافت نمودند اما تای چی را تمرین نکردند.
تیم تحقیقاتی پیشرفت بیماری را در همه بیماران در شروع مطالعه و بار دیگر در نوامبر ۲۰۱۹، اکتبر ۲۰۲۰ و ژوئن ۲۰۲۱ ارزیابی کرد.
آنها عملکرد سیستم عصبی خودمختار بیماران (شامل عملکرد دستگاه ادراری و حرکات روده)، میزان تحرک، خلق و خو، کیفیت خواب و شناخت را بررسی کردند.
آنها همین طور عوارضی همچون دیسکینزی (حرکت غیرارادی)، دیستونی (تون عضلانی غیرطبیعی)، و پاسخگویی به داروها، همراه با اختلالات شناختی، توهمات و سندرم پای بیقرار را ردیابی کردند.
تیم دریافت که پیشرفت بیماری در گروهی که تای چی تمرین می کردند کُندتر بود.
کسانی که تای چی تمرین می کردند، بهبودهایی را در راه رفتن و تعادل، خواب و عملکرد شناختی مشاهده نمودند و عوارض کمتری را تجربه کردند.
به عنوان مثال، ۱.۴٪ از افرادی که در گروه تای چی بودند، در مقایسه با ۷.۵٪ از کسانی که تای چی تمرین نمی کردند، دیسکینزی را تجربه کردند.
علاوه بر این، ۲.۸٪ از افرادی که تای چی تمرین کردند، در مقایسه با ۹.۶٪ در گروهی که تای چی انجام نمی دادند، مبتلا به اختلال شناختی خفیف شدند.
مصرف دارو نیز در گروهی که تای چی تمرین نمی کردند بیشتر بود.
در سال ۲۰۱۹، بیش از ۸۳ درصد از کسانی که تای چی تمرین نمی کردند، در مقایسه با ۷۱ درصد از افرادی که بطور منظم تای چی می کردند، نیاز به افزایش داروهای خود داشتند.
در سال ۲۰۲۰، بیش از ۹۶ درصد از افرادی که تای چی تمرین نمی کردند، در مقایسه با ۸۷ درصد از افرادی که تای چی انجام می دادند، نیاز به افزایش داروهای خود داشتند.
سینکوتا می گوید: «این مطالعه نشان داده است که تمرین منظم تای چی ممکنست برای عملکرد حرکتی، خواب، شناخت و کیفیت کلی زندگی در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک مفید باشد.»
پارکینسون یک اختلال عصبی است که عمدتا با از دست دادن سلول هایی در مغز که دوپامین تولید می کنند، مشخص می شود، یک انتقال دهنده عصبی که در خیلی از عملکردهای بدن همچون تنظیم خلق و خو، شناخت و عملکرد حرکتی نقش دارد.
وقتی این سلول ها از بین می روند و دوپامین کمتری در مغز وجود دارد، شبیه به کوشش برای رانندگی با ترمز دستی است. شما می توانید حرکت داشته باشید، اما سفت، آهسته، و اغلب تند و سریع است.
سینکوتا اضافه کرد: «با گذشت زمان، فقدان دوپامین می تواند موجب لرزش، تغییر حالات چهره و تغییر در راه رفتن همراه با اضطراب، افسردگی یا بی تفاوتی شود.»
این بیماری همین طور ممکنست موجب افزایش التهاب شود، و شواهد نشان داده است که هر چه مواد التهابی در بدن بیشتر باشد، علایم شدیدتر می شوند.
دارو درمانی اصلی ترین درمان بیماری پارکینسون است.
این داروها، که بر افزایش سطوح کاسته شده دوپامین تمرکز دارند، به تسکین علایم کمک می کنند، اما به نظر نمی رسد که تأثیر قابل توجهی بر پیشرفت بیماری داشته باشند.
علاوه بر این، اثربخشی این داروها ممکنست در طول دوره بیماری کاهش پیدا کند.
به گفته برخی پژوهشگران، ورزش تنها راه برای کاهش سرعت پیشرفت بیماری پارکینسون است.
محققان درحال بررسی این مساله هستند که چرا ورزش چنین تأثیری بر بیماری پارکینسون دارد.
گمان می رود فعالیت بدنی منظم ممکنست سلامت گردش خون را بهبود بخشد، التهاب را کم کند یا عملکرد سلولی مانند تجمع پروتئین و عملکرد میتوکندری را تغییر دهد.
منبع: پاراسول
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب