قائم مقام سازمان نظام پرستاری:
امنیت شغلی پرستاران شركتی تامین گردد
پاراسول: تاخیرهای چند ماهه در پرداخت كارانه ها و فشار كاری پرستاران به علت كمبود نیرو؛ مدتی است كه در صدر مشكلات گروه پرستاری قرار دارد و از سویی هم بنابر اعلام مسئولان اضافه كاری های الزامی در این گروه اجتناب ناپذیر است؛ موضوعی كه می تواند سبب افزایش خطا در كار حساس آنها شود.
محمد شریفی مقدم در گفت وگو با ایسنا با تاكید بر اینكه بی توجهی به حرفه پرستاری، بی توجهی به سلامت جامعه است، بیان كرد: طبق قانون ارتقای بهره وری، مبنای ساعت كاری، ۱۹۲ ساعت در ماه است. در ایران ساعت كاری پرستاران به صورت متوسط نزدیك به میانگین دنیا است. قانونگذار با وضع چند قانون مانند مشاغل سخت و زیان آور، می گوید كه پرستار باید با ۲۵ سال كار در بخش دولتی و ۲۰ سال در بخش خصوصی بازنشسته شود، اما عملا این دو قانون با اضافه كار اجباری، كاركرد خویش را از دست داده اند؛ هم اكنون در بیشتر مراكز استان ها و بخصوص تهران پرستاران به صورت متوسط ۸۰ ساعت اضافه كار الزامی دارند.
وی فعالیت بیش از حد را سبب افزایش ضریب خطا در كار پرستاران می داند و اظهار داشت: در كشورهای توسعه یافته خطاهای حوزه درمان ثبت می گردد و حتی خود افراد خطای خویش را مطرح می كنند. علاوه بر آن این نظارت ها شناسایی می شود، اما در ایران سیستم ثبت خطا نداریم و سیستم مدیریتی دانشگاه ها و بیمارستان ها هم دنبال این مورد نیستند؛ بنابراین می توان گفت آمارهایی كه از این خطاها اعلام می شود، واقعی نیست؛ چراكه با افراد برخورد می گردد و این مورد سبب شده خطاها گزارش نشود.
قائم مقام سازمان نظام پرستاری خاطرنشان كرد: با دلایل موجه می گوییم كه مردم ما كمتر از ۵۰ درصد مراقبت های پرستاری مورد نیاز خویش را دریافت می كنند كه بدون شك یكی از دلایل آن كمبود نیرو است. طبق استانداردهای جهانی برای دریافت حداقل های خدمات درمانی باید به ازای هر ۱۰۰۰ نفر، سه نفر كادر پرستاری داشته باشید، اما این ضریب در ایران ۱. ۶ است. ما باید ۲۴۰ هزار نفر كادر پرستاری در كشور داشته باشیم؛ یعنی اگر ۸۰ تا ۱۰۰ هزار نیرو به كادر پرستاری اضافه شود، مردم كف مراقبت های درمانی را دریافت می كنند.
وی با اشاره به توزیع نامناسب نیروها در بیمارستان های كشور اضافه كرد: هم اكنون حدود ۱۹۰ دانشكده پرستاری دولتی و غیردولتی در كشور وجود دارد؛ یعنی حداقل سالیانه ۱۰ هزار فارغ التحصیل پرستاری داریم. اگر این تعداد سالیانه جذب وزارت بهداشت شوند، ممكن است طی چندسال كمبود نیرو برطرف شود، اما دولت توان جذب نیروهای فارغ التحصیل را ندارد و سیاست انقباضی و كوچك سازی را در پیش گرفته است.
شریفی مقدم همینطور بیان كرد: تعداد نیرویی كه به وزارت بهداشت می دهند، بر مبنای تخت بیمارستانی است. هم اكنون در یكی از بیمارستان های تهران باید به ازای هر تخت، حداقل ۱. ۲ كادر پرستاری و ۰. ۸ كادر سایر گروه های درمانی وجود داشته باشد. این بیمارستان باید ۲۴۰۰ نیرو داشته باشد، اما ۴۰۰۰ نیرو جذب كرده است؛ یعنی به جای كادر درمانی و پرستار، كادر اداری استخدام كرده است. این مورد در بعضی دانشگاه های علوم پزشكی و بیمارستان های كشور هم مصداق دارد.
قائم مقام سازمان نظام پرستاری در ادامه، با اشاره به اینكه امروز در خیلی از شهرستان ها نیروی پرستاری بیكار داریم، ادامه داد: باید برای به كار گرفتن این نیروها در بیمارستان ها جذابیت تولید كرد. هم اكنون به جز تهران، در هركجا به نیروی پرستاری نیاز داشته باشند، ما بیش از آن نیروی آماده به كار داریم. تهران فارغ التحصیل پرستاری و نیروی كمتری دارد. یكی از دلایل هم این است كه همه پرستاران جذب كار مرتبط رشته خود نمی شوند یا به علت شرایط سخت كاری، شغل خویش را ترك می كنند.
وی همینطور ترك و تغییر شغل، خانه نشینی و مهاجرت را مهم ترین مسائلی معرفی نمود كه حرفه پرستاری را تهدید می كنند و مسئولان هم تابحال توجه خاصی به این مورد نداشته اند. یكی از مهم ترین دلایلی كه سبب مهاجرت این صنف از كشور می شود، میزان رفاهی است كه برای پرستاران در كشورهای دیگر در نظر گرفته می گردد. علاوه بر آن میزان پرداختی و شان اجتماعی كه در این كشورها برای پرستار قائل می شوند هم موثر است. دنیا به این نتیجه رسیده است كه به صورت ویژه ای به این حرفه نگاه كند، اما پرستاری در كشور ما متفاوت تر است و استانداردهای پایین تری دارد.
وی ادامه داد: كشورهایی مانند كانادا و استرالیا كه پرستاران به آنها مهاجرت می كنند، كمبود پرستار ندارند و نیروها در یك بخش عادی فقط از چهار بیمار و در بخش ویژه از یك بیمار مراقت می كنند. این طور نیست كه پرستاران مراقبت از سه یا چهار بیمار را در بخش ویژه یا ۱۰ بیمار را در طول روز بر عهده داشته باشند.
قائم مقام سازمان نظام پرستاری همینطور افزود: در ایران پرستار گاهی ۳۶ ساعت و معادل چند شیفت كار می كند، اما در كشورهای دیگر این اجازه داده نمی شود؛ چراكه اگر ساعت كاری پرستار از حد معینی بالاتر رود، دچار خطا می گردد. خطای او هم بیمار را دچار ضرر می كند؛ بنابراین می گویند پرستار بیمار نباید بالای سر مریض برود. اما اینجا گاهی به پرستار استعلاجی داده نمی گردد. در دنیا میانگین ساعات كاری پرستاری ۳۵ تا ۴۰ ساعت در هفته است و اضافه كار هم الزامی نیست. برای انجام یك بررسی در زمینه تاثیر ساعات كاری بر میزان خطای پرستاران، مطالعه ای در آمریكا انجام شد كه طی آن ساعت كار پرستاری را از هفت به ۹ ساعت رساندند؛ نتایج نشان داد میزان خطای پرستاران ۱۴ درصد افزایش پیدا كرد.
شریفی مقدم، كمبود نیرو، اضافه كاری های الزامی و وضع معیشتی نامناسب را همچون دلایل دیگر مهاجرت پرستاران اعلام نمود و اظهار داشت: ممكن است خانواده ای چهار نفره برای اداره زندگی خود به پنج میلیون تومان نیاز داشته باشد. پرستار اگر بخواهد این سطح از درآمد را داشته باشد باید دو و گاهی سه شیفت كار كند. هم اكنون میانگین پرداختی به پرستاران در بیمارستان های بخش دولتی بین دو تا سه میلیون تومان همراه با كارانه است. آنها اگر بخواهند این درآمد را به پنج میلیون تومان برسانند، باید دوشیفت و معادل ۳۸۰ ساعت در ماه در بخش های دولتی و خصوصی كار كنند. گاهی هم مجبور می شوند سه شیفت در ماه كار كنند. در این صورت خطا اجتناب ناپذیر است.
امنیت شغلی پرستاران شركتی تامین گردد
شریفی مقدم درباره آمار مهاجرت پرستاران هم توضیح داد و اظهار داشت: سال قبل ۲۵۰ نفر با استفاده از سازمان نظام پرستاری مهاجرت كرده اند. پیش بینی می نماییم به همین تعداد هم خودشان اقدام به مهاجرت كرده باشند؛ یعنی سالیانه ۴۰۰ تا ۵۰۰ پرستار مهاجرت می كنند. در حالیكه اگر همین تعداد نیرو به بیمارستان های تهران افزوده شوند، تغییرات زیادی تولید می گردد.
قائم مقام سازمان نظام پرستاری ضمن درخواست از دولت و مجلس برای تامین امنیت شغلی پرستاران شركتی، ادامه داد: پرستاری جزو مشاغل حاكمیتی است و باید به شكل دائمی استخدام شوند. پرستار شركتی احساس امنیت نمی كند و ممكن است در صورت فراهم شدن شرایط كاری بهتر، محیط كاری خویش را ترك كند؛ در واقع می توان گفت حلقه وابستگی آنها به محیط كار سست است.
وی اضافه كرد: در بخش خصوصی هم تمام مشكلات پرستاران بخش دولتی وجود دارد. علاوه بر آن در این بخش در خیلی از موارد به قوانین همچون قانون ارتقای بهره وری كه مصوب دولت می باشد، عمل نمی شود؛ این در حالیست كه این قانون به تمام بیمارستان های خصوصی كشور ابلاغ گردیده است، اما هم اكنون به جز چند مورد انگشت شمار، در بیشتر بیمارستان های خصوصی رعایت نمی گردد. قراردادهای پرستاران این بخش هم ممكن است شش ماهه یا یكساله تنظیم شود. دریافتی پرستاران در بخش خصوصی هم به مراتب كمتر از بخش دولتی است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب