چرا مبتلایان به سرطان گرفتار سندرم نزاری می شوند؟
به گزارش پاراسول، یکی از نتایج بی رحمانه سرطان پیشرفته، «بی اعتنایی» عمیقی است که خیلی از بیماران با آن دست وپنجه نرم می کنند زیرا اشتیاق به کارهایی را که پیشتر برایشان پرارزش بود از دست می دهند.
به گزارش پاراسول به نقل از ایسنا، متخصصان از راه مطالعه ای جدید روی موش ها تأثیر سرطان بر مغز و انگیزه و همینطور راه های احتمالی درمان آنرا بررسی کردند.
این بی اعتنایی و ناتوانی که «سندرم نزاری» یا «ضعف سرطانی» (cachexia) نامیده می شود، بر حدود ۸۰ درصد بیماران دچار سرطان پیشرفته تأثیر می گذارد و با آن که بیماران تغذیه کافی دارند، تحلیل شدید عضلانی و کاهش وزن در آنها مشهود است. بی انگیزه بودن نه تنها رنج بیماران را عمیق تر می کند که سبب می شود از خانواده و دوستانشان هم فاصله بگیرند چونکه آنها درگیر درمان های دشوار و سختی هستند که مقاومت و سرسختی زیادی می طلبد و خانواده را تحت فشار قرار می دهد.
فرض پزشکان بر اینست که کناره گیری از زندگی، واکنشی روانی به وضعیت بیماری است. اما شاید این بی اعتنایی پیامد جانبی زوال جسمی نیست و بخشی جدایی ناپذیر از خود سرطان است. متخصصان در این پژوهش که در مجله «علم» (Science) انتشار یافت، فرضیات چندین دهه را زیر سوال می برند و می گویند سرطان فقط به بدن حمله نمی کند بلکه مداری خاص در مغز که اراده را کنترل می کند هم به تصرف درمی آورد.
متخصصان برای حل معمای بی انگیزگی ناشی از سرطان، مسیر دقیق التهاب را ردیابی و به درون مغزِ زنده نگاه کردند، آزمایشی که انجام آن در انسان ناممکن است. با این وجود، دانشمندان علوم اعصاب، فناوری های پیشرفته ای در اختیار دارند که این آزمایش را در موش ها ممکن می کند. عصب شناسی مدرن به متخصصان امکان می دهد با مجموعه ای قدرتمند از ابزارها، چگونگی فعالیت مغز موش ها را بررسی نمایند. دانشمندان توانستند نقشه برداری کل مغز را در سطح سلولی انجام دهند و در حین رفتار، فعالیتهای عصبی را پیگیری کنند و همینطور نورون ها را به دقت فعال یا غیرفعال نمایند.
متخصصان توانستند ناحیه کوچکی از مغز به نام ناحیه پسین یا «پوسترما» (area postrema) را شناسایی کنند که التهاب مغز را تشخیص می دهد. با رشد توده سرطانی، سیتوکین ها یا مولکول های محرک التهاب در خون آزاد می شوند. منطقه «پوسترما» فاقد حائل معمولِ خون ـمغز است که از ورود سموم، عوامل بیماری زا و مولکول های دیگر از بدن به مغز جلوگیری می کند و بدین سان می تواند سیگنال های التهابی موجود در خون را به سادگی شناسایی کند.
زمانیکه ناحیه پوسترما افزایش مولکول های التهابی را تشخیص می دهد، زنجیره عصبی چندین ناحیه مغزی را فعال و در نهایت ترشح دوپامین در مرکز انگیزش مغز (هسته اکومبنس) را سرکوب می کند. دوپامین که معمولاً به اشتباه «ماده شیمیایی لذت بخش» تعبیر می شود، با انگیزه و کوشش برای کسب پاداش مرتبط می باشد.
به گزارش ایندیپندنت، متخصصان با بررسی موش ها متوجه شدند سرطان نه تنها مغز را به صورت کلی فرسوده می کند بلکه سیگنال های التهابی هدفمندی ارسال می کند که مغز آنها را شناسایی می کند و با کاهش دوپامین، انگیزه را در فرد می کاهد. این با توصیف بیماران مطابق است که می گویند: همه چیز سخت بنظر می رسد.
این متخصصان می گویند بخش هیجان انگیز ماجرا بازگردان انگیزه به موش ها بود. آنها برای مبارزه با حالت نزاری یا ضعف سرطانی چندین راه پیدا کردند. اول این که نورون های سنسور التهاب در ناحیه پوسترما را غیرفعال کردند و با تحریک مستقیم نورون ها، دوپامین آزاد کردند و انگیزه طبیعی را به موش ها برگرداندند.
روش دوم استفاده از دارویی بود که سیتوکین خاص در موش ها را مسدود کند - مشابه داروهای تاییدشده برای آرتریت. این دارو تحلیل جسمی موش ها را برطرف نکرد، اما تمایل موش ها برای پاداش و تلاش را برانگیخت. این نتایج متخصصان را امیدوار کرده است تا راهی برای کاهش نتایج سرطان پیشرفته بیابند. البته آنها بر ضرورت تحقیقات بیشتر برای دستیابی به راهکاری موثر و ایمن تأکید می کنند.
منبع: parasol.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب